خانه ات را باد برد

خانه ات را باد برد 

تو هنوزم نگرانِ وزشِ باد، در موی منی ؟ 
مسخِ افیونیِ افسانه ی اصحابِ کدامین غاری ؟ 
در کدامین خوابی ؟ 
خواب در چشمِ تو ویرانیِ صد طایفه است... 
تشتِ رسواییِ دزدانِ امارت افتاد 
تو نگهدار ، هنوزم دو سرِ شالِ مراپشتِ این پرده ی پوسیده ، تو در خوابی و من 
با همین زلفکِ ممنوعه ی خود 
نردبانی به بلندای سحر میبافم 
تا برآرم خورشید
و تو در خوابی و آب
از سرت می گذرد

و ندیدی هرگز 
توی جنگل ، کاج را 
شب به شب ، جای سپیدار زدند 
و نبودند پلنگان، وقتی 
که دماوندِ اساطیری را 
از کمر، دار زدند 
و به هر دانه برنجی که به رنج 
بر سرِ سفره ی ما آمده بود 
توی شالیزاران 
آهن و آجر و دیوار زدند 

و تو در خوابی و آب 
تشنه ی هامون شد 
خونِ زاینده برید 
و نفس های شبِ شرجیِ هور 
زیر گِل ، مدفون شد 

خانه ات را باد برد 
تشتِ رسوایی و غارت افتاد 
تو نگهدار به چنگت ، شبِ گیسوی مرا 
تا مبادا شبِ قحطی زده ی سفره ی ما 
مشتِ خالی ترا باز کند 
تا مبادا که ببینند همه خوی ترا

موی مرا

من حجابم 
نه حجابِ تنِ آزاده ی خود 
من حجابِ تنِ یغما زده و خوابِ توام 
پشتِ این پرده ی پوسیده تو در خوابی و من 
با همین زلفکِ ممنوعه ی خود 
نردبانی به بلندای سحر میبافم 
تا برآرم خورشید

"هیلا صدیقی"